Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

canum in venando C

  • 1 alacritas

    alacritās, ātis f. [ alacer ]
    1) бодрость, живость, весёлость, возбуждённость, воодушевление, подъём ( animi C)
    a. studiumque pugnandi Cs — воинственный пыл, боевой задор
    2) настойчивость, рвение ( canum in venando C)
    3) радость, ликование ( perfecti laboris L)

    Латинско-русский словарь > alacritas

  • 2 alacritās

        alacritās ātis, f    [alacer], liveliness, ardor, eagerness, alacrity, cheerfulness, encouragement: quantam mihi alacritatem... concursus adferret: alacritate ac studio uti, Cs.: ingens, Ta.: animi, Cs.: rei p. defendendae: mira ad pugnandum: canum in venando.—Joy, delight: inanis alacritas, id est, laetitia gestiens: clamor alacritate perfecti operis sublatus, in their delight, L.
    * * *
    eagerness, enthusiasm, ardor, alacrity; cheerfulness, liveliness

    Latin-English dictionary > alacritās

  • 3 alacritas

    ălăcrĭtas, ātis, f. [alacer], the condition or quality of alacer, liveliness, ardor, briskness, alacrity, eagerness, promptness, joy, gladness:

    alacritas rei publicae defendendae,

    Cic. Phil. 4, 1:

    mirā sum alacritate ad litigandum,

    Cic. Att. 2, 7; so id. ib. 16, 3:

    alacritas studiumque pugnandi,

    Caes. B. G. 1, 46:

    animi incitatio atque alacritas,

    id. B. C. 3, 92:

    alacritas animae suae,

    Vulg. Eccli. 45, 29:

    finem orationis ingens alacritas consecuta est,

    Tac. Agr. 35:

    (naves) citae remis augebantur alacritate militum in speciem ac terrorem,

    id. A. 2, 6.—Of animals:

    canum in venando,

    Cic. N. D. 2, 63. —Of a joyous state of mind as made known by external demeanor, transport, rapture, ecstasy:

    inanis alacritas, id est laetitia gestiens,

    Cic. Tusc. 4, 16, 36:

    vir temperatus, constans, sine metu, sine aegritudine, sine alacritate ullā, sine libidine,

    id. ib. 5, 16, 48. —With obj. gen., joy on account of something:

    clamor Romanorum alacritate perfecti operis sublatus,

    Liv. 2, 10 med.
    * In plur.
    :

    vigores quidam mentium et alacritates,

    Gell. 19, 12, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > alacritas

  • 4 venor

    vēnor, ātus sum, ārī (vielleicht zu altind. veti, ist hinter etwas her, verfolgt, ahd. weida, Jagd, nhd. Weid-mann), jagen, I) intr.: eos, qui venari solent etc., Cic.: studes an piscaris an venaris an simul omnia? Plin. ep.: nobis venari nec vacat nec libet, Plin. ep.: venor pedes (zu Fuß), Curt.: noctu venatum ire, Liv. epit.: in nemus ire parant venatum, Verg.: alere canes ad venandum, Ter.: canum alacritas in venando, Cic.: aluntur venando, sie nähren sich von der Jagd, Mela: venando iugulum et costam fregit, Spartian.: Partiz. subst., venantum (der Jäger) voces, Phaedr. 1, 12, 7. – Sprichw., stultitiast venatum ducere invitas canes (vgl. canis no. I, a), Plaut. Stich. 139: iubeas unā operā me piscari in aëre, venari autem rete iaculo in medio mari, Plaut. asin. 100. – II) tr. ein Tier jagen, auf ein Tier Jagd machen, 1) eig., v. Tieren, apros, Apul.: leporem, Plaut. u. Verg.: feras, Sen. u. (v. Löwen) Gell.: muscas (v. den Wespen), Plin. – v. Fischfange, fugientes cum mari pisces circa tuguria, Plin. 16, 3. – 2) bildl., auf etwas Jagd machen, nach etwas streben, in ea re laudem modestiae, Cornif. rhet.: suffragia ventosae plebis, Hor.: viros, in das Netz zu ziehen suchen, Phaedr.: viduas avaras, Hor. – / venor passiv, Enn. fr. scen. 297; vgl. Prisc. 8, 20. – Parag. Infin. venarier, Lucr. 5, 1248: synkop. Genet. Plur. Partiz. Präs. venantum, Lucr. 4, 988 (999). Verg. Aen. 9, 551 u.a. Ov. met. 2, 492 u.a. Phaedr. 1, 12, 7.

    lateinisch-deutsches > venor

  • 5 venor

    vēnor, ātus sum, ārī (vielleicht zu altind. veti, ist hinter etwas her, verfolgt, ahd. weida, Jagd, nhd. Weid- mann), jagen, I) intr.: eos, qui venari solent etc., Cic.: studes an piscaris an venaris an simul omnia? Plin. ep.: nobis venari nec vacat nec libet, Plin. ep.: venor pedes (zu Fuß), Curt.: noctu venatum ire, Liv. epit.: in nemus ire parant venatum, Verg.: alere canes ad venandum, Ter.: canum alacritas in venando, Cic.: aluntur venando, sie nähren sich von der Jagd, Mela: venando iugulum et costam fregit, Spartian.: Partiz. subst., venantum (der Jäger) voces, Phaedr. 1, 12, 7. – Sprichw., stultitiast venatum ducere invitas canes (vgl. canis no. I, a), Plaut. Stich. 139: iubeas unā operā me piscari in aëre, venari autem rete iaculo in medio mari, Plaut. asin. 100. – II) tr. ein Tier jagen, auf ein Tier Jagd machen, 1) eig., v. Tieren, apros, Apul.: leporem, Plaut. u. Verg.: feras, Sen. u. (v. Löwen) Gell.: muscas (v. den Wespen), Plin. – v. Fischfange, fugientes cum mari pisces circa tuguria, Plin. 16, 3. – 2) bildl., auf etwas Jagd machen, nach etwas streben, in ea re laudem modestiae, Cornif. rhet.: suffragia ventosae plebis, Hor.: viros, in das Netz zu ziehen suchen, Phaedr.: viduas avaras, Hor. – venor passiv, Enn. fr. scen. 297; vgl. Prisc. 8, 20. – Parag. Infin. venarier, Lucr. 5, 1248: synkop. Genet. Plur. Partiz. Präs. venantum, Lucr. 4, 988
    ————
    (999). Verg. Aen. 9, 551 u.a. Ov. met. 2, 492 u.a. Phaedr. 1, 12, 7.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > venor

  • 6 alacritas

    alacritās, ātis, f. (alacer), die freudige Aufgeregtheit, die Munterkeit, Lustigkeit, die Lust, bes. die zum Handeln, die Aufgelegtheit, gehobene od. mutige Stimmung, der freuige Eifer, im üblen Sinne = ausgelassene Fröhlichkeit. Ausgelassenheit (Ggstz. tristitia), a) v. Menschen, inanis, Cic.: egregia animi, Cic.: animae suae, Vulg.: alacritate efferri, Cic.: illam animorum alacritatem continere, Curt.: ingens assensus alacritasque cuncta approbantium fuit, Liv.: quae alacritas civitatis (bei der B.) fuit! Cic. – m. Ang. wozu? durch Genet. Gerund. od. durch ad m. Akk., rei publicae defendendae, Cic.: alacritas studiumque pugnandi, eifrige Kampflust, Caes.: mirā sum alacritate ad litigandum, Streitlust, Cic. – m. Ang. worüber? durch Genet. obiect., al. perfecti operis, Jubel über usw., Liv. 2, 10. § 10. – im Plur., vigores quidam mentium et alacritates, Gell. 19, 12, 4. – b) v. Tieren, canum tanta alacritas in venando, Cic.: alacritate et quasi laetitiā ad canendum excitari (v. Hahne), Cic.

    lateinisch-deutsches > alacritas

  • 7 alacritas

    alacritās, ātis, f. (alacer), die freudige Aufgeregtheit, die Munterkeit, Lustigkeit, die Lust, bes. die zum Handeln, die Aufgelegtheit, gehobene od. mutige Stimmung, der freuige Eifer, im üblen Sinne = ausgelassene Fröhlichkeit. Ausgelassenheit (Ggstz. tristitia), a) v. Menschen, inanis, Cic.: egregia animi, Cic.: animae suae, Vulg.: alacritate efferri, Cic.: illam animorum alacritatem continere, Curt.: ingens assensus alacritasque cuncta approbantium fuit, Liv.: quae alacritas civitatis (bei der B.) fuit! Cic. – m. Ang. wozu? durch Genet. Gerund. od. durch ad m. Akk., rei publicae defendendae, Cic.: alacritas studiumque pugnandi, eifrige Kampflust, Caes.: mirā sum alacritate ad litigandum, Streitlust, Cic. – m. Ang. worüber? durch Genet. obiect., al. perfecti operis, Jubel über usw., Liv. 2, 10. § 10. – im Plur., vigores quidam mentium et alacritates, Gell. 19, 12, 4. – b) v. Tieren, canum tanta alacritas in venando, Cic.: alacritate et quasi laetitiā ad canendum excitari (v. Hahne), Cic.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > alacritas

  • 8 venor

    vēnor, ātus ( inf. parag. venarier, Lucr. 5, 1248; gen. plur. part. venantum, Verg. A. 9, 551 al.), 1, v. dep. n. and a., to hunt, chase (cf.: capto, aucupor).
    I.
    Neutr.:

    qui venari solent,

    Cic. Fam. 2, 11, 2:

    quo me in silvam venatum vocas?

    Plaut. Men. 5, 2, 82:

    venatum in nemus ire parant,

    Verg. A. 4, 117:

    canum alacritas in venando,

    Cic. N. D. 2, 63, 158:

    tigris venatur,

    Val. Fl. 1, 493:

    tu praecipue curvis venare theatris,

    Ov. A. A. 1, 89.—Prov.:

    stultitia est venatum ducere invitas canes,

    Plaut. Stich. 1, 2, 82:

    piscari in aëre, Venari autem jaculo in medio mari,

    id. As. 1, 1, 87.—Part. as subst.:

    voces venantum,

    of hunters, Phaedr. 1, 12, 7.—
    II.
    Act.:

    i modo, venare leporem,

    Plaut. Capt. 1, 2, 81:

    canibus leporem, dammas,

    Verg. G. 3, 410:

    vespae muscas grandiores venantur,

    Plin. 11, 21, 24, § 72:

    conchae hiantes venantur cibum,

    id. 32, 11, 54, § 154:

    fugientes cum mari pisces,

    id. 16, 1, 1, § 3.—
    B.
    Trop., to hunt or seek after, to pursue a thing (mostly poet.):

    laudem modestiae,

    Auct. Her. 4, 3, 5:

    suffragia ventosae plebis,

    Hor. Ep. 1, 19, 37:

    viduas avaras frustis et pomis,

    id. ib. 1, 1, 78:

    viros oculis (filia),

    Phaedr. 4, 5, 4; cf.:

    amores,

    Ov. Med. Fac. 27.— Pass., Enn. Trag. 335; Prisc. p. 734 P.

    Lewis & Short latin dictionary > venor

См. также в других словарях:

  • VENATIO — Polluci, l. 5. ἐπιτήδευμα ἡρωικὸν καὶ βασιλικὸν καὶ πρὸς εὐσωματίαν ἅμα καὶ εὐψυχίαν ἀοκεῖ, καί ἐςτιν εἰρηνικῆς τε καρτερίας ἅμα καὶ πολεμικῆς τόλμης μελέτημα πρὸς ἀνδρείαν φέρον: Xenophonti, Cyrop. l. 1. Α᾿ληθεςτάτη τῶ πρὸς τὸν πόλεμον μελέτη,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • DIANA — I. DIANA Iovis filia ex Latona, eodem cum Apolline partu edita. Haec, ob virginitatis amorem, fertur hominum consortia fugisse, et ut a se libidinis pruritum amoveret, venando silvas incoluisse. paucarum virginum comitatu contenta. In inferis… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»